‘Er zijn nog zoveel dingen om van te dromen!’

Kees Eken is de voorzitter van de Adviescommissie Sociaal Domein Maastricht. Deze raad geeft advies aan burgemeester en wethouders over het beleid rondom het sociale domein in Maastricht. Dit doet hij als vrijwilliger. Ook is hij al 16 jaar in loondienst bij MTB.

Zelf heeft hij een spierziekte, die op zijn 23ste werd geconstateerd. Een deel van zijn spieren wordt steeds wat minder en hij is afhankelijk van een elektrische rolstoel. Maar Kees laat zich hierdoor niet uit het veld slaan: ‘Ik ben iemand die ondanks mijn beperking blijft kijken naar wat ik wél kan doen in het leven. Mijn hersenen zijn geen spieren, die werken nog prima. Dus van die kwaliteit maak ik dan ook gebruik!’.
Toen hij de diagnose te horen kreeg, oefende hij zijn droomberoep uit. ‘Ik was leraar geschiedenis en stond voor de klas. Ik had een nieuwe lesmethode ontwikkeld, waarbij ik samen met de kinderen op pad ging om actief te speuren naar de geschiedenis binnen de hedendaagse omgeving. Op een gegeven moment merkte ik dat ik vaak begon te struikelen en slechter trappen kon lopen. Toen ik hoorde over mijn aandoening, wist ik dat dit niet paste bij mijn manier van lesgeven’.
Kees besloot om te stoppen met lesgeven. ‘Als leraar met deze diagnose had ik het gevoel dat ik niet 100% kon geven, dus vond ik het tijd me op iets geheel nieuws te richten. Er zijn nog zoveel andere dingen om van te dromen, dacht ik toen’. Sindsdien heeft hij allemaal leuke jobs gehad. Nu dus ambtelijk secretaris van de Ondernemingsraad van MTB en voorzitter van de Adviescommissie. ‘Dit vind ik óók erg leuk om te doen’.
Het waarmaken van het VN-Verdrag is ook een van zijn dromen. Kees wilde heel graag iets betekenen voor de komst van het VN-Verdrag voor de rechten van mensen met een beperking. Hierin staat dat mensen met een beperking recht hebben op een gelijkwaardige deelname aan de samenleving. Op 12 april 2016 werd het verdrag goedgekeurd door de Eerste Kamer. Samen met een twintigtal andere ambassadeurs stond Kees drie jaar geleden al aan de wieg, hoe het verdrag in Maastricht vorm te geven.
Wat hij zelf een belangrijk punt vindt, is arbeidsparticipatie. ‘Artikel 27 van het VN-verdrag zegt dat mensen met een beperking op gelijke voet naar arbeid moeten worden bemiddeld als mensen zonder beperking. In de Zuid-Limburgse arbeidsmarkt heb je op dit moment een regionaal arbeidsmarktnetwerk dat zijn best doet mensen zonder beperking naar arbeid te bemiddelen en een regionaal werkbedrijf dat hetzelfde doet voor mensen mét een beperking! Vaak zie je dat de mensen met een beperking toch het nakijken hebben bij het komen aan een arbeidsplek.

Waarom kunnen deze organisaties niet samenwerken? Dat ook werkgevers die normaal niet met mensen met een beperking in aanraking komen, dit nu eens wel komen. Dat er op alle arbeidsplekken aandacht komt voor het in dienst nemen van mensen met een beperking. In het kader van het VN-Verdrag zou zo’n samenwerking ook logisch zijn’. Kees ziet goede wil bij werkgevers en lokale overheden die zich inspannen. ‘Maar de instelling ‘mensen met een beperking hebben evenveel kans op een baan als mensen zonder beperking’, staat bij veel werkgevers nog niet hoog op de agenda. Daarom is het ook Kees zijn droom dat deze organisaties gaan samenwerken en niet langs elkaar heen.

Inmiddels is de gemeente bezig om nog grotere stappen te zetten voor de rechten van mensen met een beperking. Om duidelijk te krijgen waar vooral op gelet moet worden door de gemeente en om advies te geven over de veranderingen die de gemeente doorvoert, is het belangrijk dat een goed vertegenwoordigde groep mensen hun mening hierover laat horen. Om deze reden is het panel Maastricht voor Iedereen gestart. Kees heeft nog een boodschap voor alle lezers: ‘Wij hebben jullie nodig om dit voor elkaar te krijgen. We willen jouw inbreng hierin meenemen. Dus doe met ons mee, want Maastricht is toch voor iedereen?!’